Φθινόπωρο 2018, καθισμένος σε ένα ημιδιαλυμένο παγκάκι, η μόνη επιλογή από τα τέσσερα στη σειρά, κοιτώντας μέσα από ένα λειψό σιδερένιο δίχτυ, τον κατεστραμμένο τεχνητό τάπητα του γηπέδου 5x5 που έμοιαζε βομβαρδισμένο τοπίο.
Κάποια στιγμή αναγκάζομαι να τρέξω γιατί δύο παιδιά κρατάνε το βαρύ ξεκολλημένο δοκάρι να μην πέσει πάνω σε κάποιο άλλο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, απλά το έβγαλαν οι προηγούμενοι που έπαιζαν από τη σταθερή θέση “πατέντα” που είχαμε κάνει.
Ο εκνευρισμός επιστρέφει, αλλά ξαφνικά κορυφώνεται όταν παρατηρώ για πολλοστή φορά πίσω από το γήπεδο στα 10 μέτρα απόσταση, υπαίθρια χρήση ουσιών αλλά και κάποιους να έρχονται και να φεύγουν ταχέως, με κινήσεις πρακτικές και αποτελεσματικές, γνώριμες όμως σε εμάς.
Εμπόριο ουσιών. Και τα παιδιά μας να συνεχίζουν “αμέριμνα” να προπονούνται εκεί, σαν άμαχοι, αλλά με τόση όρεξη, διάθεση.
Έχοντας όμως συνηθίσει την εικόνα και το γεγονός, γνωρίζοντας τι γίνεται, έχοντας πιθανώς αφήσει στο υποσυνείδητο τους ότι συμβαίνει και αυτό...
Για 2 χρόνια που είμαι εκεί το ζω, δίπλα από την τότε κλειστή παιδική χαρά, λόγω επικινδυνότητας. Μηδενική φύλαξη. Εγκατάλειψη.
Στον πεζόδρομο του Θησείου.
Κάτω από την Ακρόπολη...
Να σχολιάσει κανείς τι;
Ότι και από την τουριστική - εμπορική πλευρά να το δει είναι μείον.
Ότι για ένα μεγάλο διάστημα δεν είχαμε που να πάμε με τα παιδιά μας εκτός από αυτό το μέρος με κίνδυνο, τραυματισμούς λόγω επικινδυνότητας αλλά και παραβατικής συμπεριφοράς αυτών που έκαναν όχι μόνο χρήση αλλά και εμπόριο.
Ότι το βράδυ δεν υπήρχε φωτισμός και κατά συνέπεια μειωμένη ασφάλεια, με τακτικά περιστατικά κλοπών και επιθέσεων.
Ότι ο αντίστοιχος χώρος της παιδικής χαράς Κονίστρας Πετραλώνων που ανέθρεψε και αυτός γενιές μαζί με τις αθλητικές του εγκαταστάσεις είναι κλειστός για τους ίδιους λόγους. Και ας υπάρχει απόφαση ότι ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο υπό την διαχείριση του Δήμου Αθηναίων.
Ότι η ραγδαία και ασχεδίαστη ανάπτυξη του Airbnb, η οποία κατά τα άλλα είναι καλοδεχούμενη,
περιορίζει εν δυνάμει και τον αριθμό των ανθρώπων που θα είναι μόνιμοι κάτοικοι σε μια περιοχή, κατά συνέπεια και αυτών που θα ασχοληθούν με τα ουσιαστικά προβλήματά της.
Ότι γίνονται ενέργειες για “μάντρωμα” του λόφου του Φιλοπάππου, ανάσα για όλους τους κατοίκους των περιοχών αυτών και εναλλακτικός τρόπος ζωής.
Ότι υπήρξαν και ενέργειες προς την κατεύθυνση της μη αποδοχής των χειροτεχνών στους πεζόδρομους, που δίνουν ζωή και αστική τέχνη.
Ότι αν δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, αθλητικοί χώροι, ελεύθερη πρόσβαση στους λόφους της περιοχής με την αντίστοιχη ευεξία που παρέχουν, τα παιδιά μας θα ζούνε με το ταμπλετ και την tv σαν ορό ενδοφλέβιο, μαζί κι εμείς.
Ότι συζητώντας με κατοίκους της περιοχής Κεραμεικού – Βοτανικού σου λένε “αυτά δεν είναι τίποτα”...
Ότι αυτό το νιώθουν τα παιδιά μας σαν δεδομένο, σαν κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, σαν κάτι που κανείς δεν κάνει κάτι για αυτό. Δεν θα μας δουν να ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ;
Μαζέψαμε υπογραφές σαν δημότες. Είχε κάποιο αποτέλεσμα. Προσπαθήσαμε συλλογικά, οι εκλογές βλέπεις ζύγωναν, αλλά απλά ζητούσαμε τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.
Μέσα και από τη συλλογικότητα της Θρυαλλίδας, μαζί με τα πολιτιστικά δρώμενα αναδείξαμε τα πολύ μεγάλα προβλήματα, των περιοχών μας, κοινά με αυτά άλλων περιοχών.
Από τη ραδιοφωνική εκπομπή μας στο Πορτοκαλί, δώσαμε βήμα σε ανθρώπους της γειτονιάς για να πούνε όχι μόνο τι φταίει, αλλά τι θα μπορούσε να γίνει σωστά.
Συμφωνήσαμε ότι, ο Αθλητισμός, οι Ανοιχτοί Χώροι, η Τέχνη, δεν είναι πολυτέλεια, είναι Ανάγκη.
Τώρα, καλούμαστε να δώσουμε το παρόν στις Δημοτικές Εκλογές, όχι μόνο ψηφίζοντας, αλλά συμμετέχοντας ενεργά, καταπολεμώντας την άγνοια, την αδιαφορία και την εγκατάλειψη της πόλης μας, που σε πολλές περιοχές της είναι ποτισμένη με ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ.
Για τους παραπάνω λόγους, συμμετέχω ως Υποψήφιος Σύμβουλος στην 3η Δημοτική Κοινότητα με το συνδυασμό της Ανοιχτής Πόλης, μαζί με τον Υποψήφιο Δήμαρχο Νάσο Ηλιόπουλο.
Βασίλης Σαλταγιάννης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου