Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, το «New Page» συνάντησε πέντε αγαπημένους άνδρες από διαφορετικούς χώρους, τον αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιάννη Τσιρώνη, τον τραγουδοποιό Φοίβο Δεληβοριά και τους ηθοποιούς Μάξιμο Μουμούρη, Ορφέα Αυγουστίδη και Ομηρο Πουλάκη, για να γίνει μια μακροσκελής κουβέντα με θέμα τη γυναίκα. Για τη γυναίκα που «η φύση ήθελε να είναι το αριστούργημά της», για τη γυναίκα που «αν δεν υπήρχε στη Γη, δεν θα υπήρχε και καμία ελπίδα αλλαγής του ανθρώπου». Το «Εκείνη» του Φοίβου ακουγόταν στο βάθος σε συνεχή επανάληψη, στη βάση της ρεαλιστικής σκέψης του ποιητή: «Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα». Οσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους, όσα δεν ξέρουμε και για όσα τους αγαπάμε, λοιπόν…
Γιάννης Τσιρώνης
«Δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να είμαστε ίσοι!»
Ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιάννης Τσιρώνης, μιλά στο «New Page» για όλα όσα αφορούν στις σημερινές γυναίκες:
«Το πιο βασικό πράγμα που μου έμαθε η μητέρα μου για τις γυναίκες είναι να σέβομαι τον άνθρωπο και να τον αξιολογώ χωρίς παρωπίδες φύλου, θρησκείας, χρώματος ή ταξικής προέλευσης. Οσο γι’ αυτά που θέλω εγώ να εντυπωθούν στα παιδιά μου σε σχέση με τις γυναίκες, στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να τους πω τίποτα. Σημασία έχει πώς ζω εγώ ο ίδιος. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται αυτά τα ζητήματα βιωματικά. Τι νόημα θα είχε να τους λέω να σέβονται τη μάνα τους, αν δεν τη σέβομαι εγώ ο ίδιος;
Αυτό, πάντως, που με εντυπωσιάζει στις σημερινές γυναίκες είναι ότι στον αγώνα τους για ισοτιμία έχουν ξεπεράσει τους άνδρες σε γενναιότητα και επαγγελματική συνέπεια. Δυστυχώς για τους άνδρες, η παλιομοδίτικη φράση “φοράω παντελόνια” ταιριάζει σήμερα περισσότερο στις γυναίκες. Δυστυχώς, όλο και περισσότερες φορές συναντάμε αποποίηση ευθυνών και απουσία της γενναίας φράσης “συγγνώμη, έφταιξα”. Ενώ, λοιπόν, όλο και περισσότερες γυναίκες κατακτούν το μεγαλείο της ευθύνης, αρκετοί άνδρες, χάνοντας τον τίτλο του “κατακτητή”, έχασαν και το μεγαλείο της υπευθυνότητας.
Από την άλλη, όσον αφορά στις σημερινές σχέσεις ανδρών και γυναικών, ένας σημαντικός κίνδυνος που ελλοχεύει πάντα είναι η σύγχυση της ισονομίας με την “ταύτιση”. Οι γυναίκες δεν πρέπει να είναι όμοιες με τους άνδρες. Οι ίσες ευκαιρίες δεν αίρουν το γεγονός ότι η γυναίκα έχει ελάχιστα ωάρια, ενώ ο άνδρας δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια. Η ισονομία δεν αίρει το γεγονός ότι στη διαιώνιση κάθε είδους η ασφάλεια του θηλυκού και των παιδιών είναι ύψιστης σημασίας, οπότε γονιδιακά η γυναίκα επιδιώκει την υγεία και την ασφάλεια – τη δική της και των παιδιών της. Θεωρώ ότι ένα πιο σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα θα επιδιώξει την ανάδειξη της διαφορετικότητας. Δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να είμαστε ίσοι!
Γι’αυτό και αυτό που επιθυμώ να βελτιωθεί στη ζωή των γυναικών είναι να υπάρξει μια αρμονικότερη σχέση ανάμεσα στην επαγγελματική σταδιοδρομία και τη μητρότητα. Η μητρότητα δεν είναι μια “φάση ζωής”. Δεν είναι απλώς η φροντίδα των παιδιών. Η γυναίκα είναι ο βασικός πυλώνας της οικογένειας, δηλαδή της μικροκλίμακας της κοινωνίας. Θεωρώ ότι το περιγράφει καλύτερα ο Μάρκες στο “Εκατό χρόνια μοναξιάς”.
Το να “απαγάγουμε” τη γυναίκα και να την κάνουμε γρανάζι μιας πολυεθνικής, όπου η κοινωνικότητα και η σεξουαλικότητά της θα περιορίζονται στον επαγγελματικό χώρο, έχει πολύ σοβαρότερες κοινωνικές επιπτώσεις από την “απαγωγή” του άνδρα.
Εάν, λοιπόν, αφήσουμε στο “laissez-faire” την επαγγελματική ισοτιμία των γυναικών και των ανδρών, στην πράξη παραβιάζουμε την ισοτιμία, αφού η γυναίκα είτε θα εγκαταλείψει τη φύση της, με τεράστια ζημιά για το κοινωνικό σύνολο, είτε θα μειονεκτεί στην καριέρα της.
Τέλος, η γνώμη μου για ένα από τα πιο δυνατά κινήματα που αφορούν τώρα στις γυναίκες, το #MeToo, αλλά και για την αντίθετη οπτική, αυτή της Κατρίν Ντενέβ, είναι ότι η σεξουαλική παρενόχληση σε επαγγελματικούς χώρους υπήρξε και παραμένει διαχρονικό, σοβαρότατο πρόβλημα με βαθιές ρίζες. Κάποιοι άνδρες θεωρούν τη γυναίκα “κτήμα” και τους εαυτούς τους “κατακτητές”. Θεωρώ ότι δεν είναι απλώς πολιτισμικό πρόβλημα. Είναι προσβολή προσωπικότητας και πρέπει να πατάσσεται ποινικά και να κολάζεται ηθικά.
Φαντάζομαι ότι η Κατρίν Ντενέβ εννοεί πως κάποιες γυναίκες έμειναν στο περιθώριο επειδή αντιστάθηκαν, ενώ άλλες εκμεταλλεύτηκαν επαγγελματικά αυτή τη ζοφερή κατάσταση, οπότε δεν έχουν το ηθικό δικαίωμα να εμφανίζονται ως “τιμητές” εκ των υστέρων. Θεωρώ ότι, έστω κι αν ορισμένες εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις, ακόμα και η εκ των υστέρων παραδοχή προσφέρει συνολικά στη γυναικεία αξιοπρέπεια. Από την άλλη, δεν θα πρέπει να δαιμονοποιήσουμε το φλερτ μεταξύ ενηλίκων, αρκεί να μην συναρτάται με επαγγελματική παρενόχληση».
Φοίβος Δεληβοριάς
«Σκέφτομαι τις γυναίκες απ’ το πρωί ως το βράδυ και είναι επόμενο να γράφω κυρίως γι’ αυτές»
«Οι γυναίκες είναι η πλευρά μου που δεν ξέρω, η σκοτεινή πλευρά του δικού μου πλανήτη. Η διαφορά στον ερωτισμό έχει να κάνει με το ότι εμείς μπαίνουμε ως ανάλαφροι επισκέπτες μες στο σώμα τους κι ύστερα ξαναβγαίνουμε στη ζωή, ενώ εκείνες μας δέχονται μέσα στην ίδια την ύπαρξή τους, η ζωή είναι ένα μικρό δωμάτιο μέσα τους. Εχουν λαμπερά μάτια και φωνή παιδιού, καταλαβαίνουν τον χώρο καλύτερα από μας, βλέπουν σε ένα τοπίο απίθανες μικρολεπτομέρειες, ενώ εμείς ταξιθετούμε, αρχειοθετούμε πρωταθλήματα, ιστορικά γεγονότα, χρονολογίες ταινιών – ο χρόνος είναι το δικό μας στοίχημα. Σκέφτομαι τις γυναίκες απ’ το πρωί ως το βράδυ και είναι επόμενο να γράφω κυρίως γι’ αυτές. Ισως γιατί μεγάλωσα σε σπίτι που κυριαρχούσαν -έχω δύο αδελφές- και πήρα για να επιβιώσω τον ρόλο του τραγουδιστή τους. Σκέφτομαι πολλές φορές πως τα τραγούδια έχουν κυρίως αυτό τον ρόλο: να γεφυρώσουν αυτούς τους δύο σκοτεινούς πλανήτες, να τ’ ακούνε τα ζευγάρια και να παίρνουν αφορμές για να πουν πράγματα που δεν θα έλεγαν αλλιώς. Είναι μια αρχή επανάστασης, μια έκρηξη της ζωής οι λίγες στιγμές που οι τροχιές συγκλίνουν, που τα λόγια λέγονται και τα σώματα καταλαβαίνουν πως δεν είναι τίποτα χωρίς τις ψυχές τους. Κι αν δεν υπήρχε απέναντι φύλο, δεν θα υπήρχε καμιά ελπίδα αλλαγής του ανθρώπου».
Ο Φοίβος Δεληβοριάς μόλις ολοκλήρωσε τις εμφανίσεις του στο «Passport Κεραμεικός» μαζί με τη Μαρίνα Σάττι και τις Fones. Τα Σαββατοκύριακα συνήθως δίνει συναυλίες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Και το καλοκαίρι, ναι, θα ξανανάψουν τα φώτα στην Ταράτσα του Φοίβου. Υπομονή!
Μάξιμος Μουμούρης
«Η γυναίκα έχει τόση δύναμη που μπορεί να σε κατοικήσει, να μπει μέσα σου μ’ έναν τρόπο που ούτε καν θα καταλάβεις»
«Από μικρός ένιωθα αδύναμος να προσεγγίσω το θέμα της γυναίκας. Εχασα πολύ νωρίς τη μητέρα μου και πιθανότατα αυτό το γεγονός δημιούργησε μια ιδιαίτερη σχέση με το γυναικείο στοιχείο που έλειπε από τη ζωή μου. Μετά τα 25 μου συνειδητοποίησα τι δυσκολίες είχα στο να προσεγγίσω μια γυναίκα. Δεν είχα προλάβει να αγγίξω το γυναικείο σώμα με τρόπο που θα με προετοίμαζε για το μετά.
Δεν μου ήταν εύκολο, ας πούμε, να κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Είναι τόσο αστείο, γιατί, όταν το έκανα, έτρωγα τα μούτρα μου. Τώρα πια, έχοντας συμπεράνει και κάποια πράγματα, παραδέχομαι ότι η γυναίκα έχει τόση δύναμη που μπορεί να σε κατοικήσει, να μπει μέσα σου μ’ έναν τρόπο που ούτε καν θα καταλάβεις. Σε αγκαλιάζει μ’ έναν τρόπο πολύ απλό. Ενας άνδρας δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Η γυναίκα που με έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό είναι η γυναίκα μου. Επειτα, οι τρεις μου κόρες – είναι τόσο αυτόνομες και διαφορετικές μεταξύ τους, παρόλο που έχουν κάτι πολύ κοινό.
Νομίζω ότι, αν κατάφερα κάτι, είναι ότι τις άφησα ελεύθερες να αναπτύξουν τη δική τους προσωπικότητα. Μεγαλώνουν και ωριμάζουν γρήγορα τα κορίτσια. Πιστεύω όμως ότι ακόμη δεν μπορώ να αναλύσω πλήρως τη γυναίκα, παρόλο που ήρθαν στη ζωή μου η γυναίκα μου και οι τρεις κόρες μας. Νομίζω ότι μου παίρνει διπλό χρόνο για να καταλάβω κάποια πράγματα».
Ο Μάξιμος Μουμούρης συμμετέχει στην παράσταση «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής».
Ορφέας Αυγουστίδης
«Η γυναίκα είναι η έμπνευση σε εκατοντάδες χιλιάδες έργα τέχνης»
«Από τη στιγμή που τα πράγματα τα αντιλαμβανόμαστε μέσα από εμάς, μέσα από αυτά που παρατηρούμε, έχω νιώσει κι έχω αισθανθεί αυτό το διαφορετικό, αυτό το πολύ όμορφο που φέρει το πλάσμα που λέγεται γυναίκα. Οι καμπύλες, το ξεκίνημα της ζωής… Αυτό το τελειότερο που την ορίζει σε σχέση με τον άνδρα είναι η έμπνευση σε εκατοντάδες χιλιάδες έργα τέχνης. Η κάθε απαγορευμένη ματιά σε ένα στήθος ή ένα γόνατο που μέχρι τότε κρυβόταν. Η έμπνευση προέρχεται από τη γυναίκα και την ύπαρξή της. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Η γυναίκα στον δυτικό πολιτισμό -φαινομενικά αλλά και πρακτικά- έχει βρεθεί σε μεγάλο βαθμό στο σημείο που της αξίζει, αλλά επί της ουσίας θα τελειώσει αυτό το ζήτημα όταν δεν θα υπάρχει η ανάγκη για τέτοιου είδους αφιερώματα».
Ο Ορφέας Αυγουστίδης συμμετέχει στην παράσταση «7 χρόνια» σε προσαρμογή – σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου στο Θέατρο Αποθήκη.
Όμηρος Πουλάκης
«Γυναίκα είναι οτιδήποτε αποτελεί γενεσιουργό αιτία της ζωής, αλλά το δικαίωμα να ζήσει το κατακτά με αγώνα»
«Χρειάστηκαν δεκαετίες σκληρών γυναικείων αγώνων για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Για πρώτη φορά ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου του 1934. Εκλογικό δικαίωμα δεν δόθηκε σε όλες, αλλά μόνο σε όσες είχαν συμπληρώσει τα 30 και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Σε βουλευτικές εκλογές οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Ηταν η απαρχή της έμπρακτης εφαρμογής της καθολικής ψηφοφορίας, που ήδη είχε κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα του 1864 με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες. Η Μαρία Πολυδούρη πέθανε στις 30 Απριλίου του 1930. Δεν ψήφισε ποτέ. Γυναίκα είναι οτιδήποτε αποτελεί γενεσιουργό αιτία της ζωής, αλλά το δικαίωμα να ζήσει το κατακτά με αγώνα».
Στο σημείο αυτό μας παραθέτει το ποίημά της «Βράδυ»:
«Καλώς το που ήρθε το άφωτο βραδάκι
έτσι απαλό σαν χάδι να μ’ αγγίξει
και τη σκέψη μου αγάλια να τραβήξει
στο σκοτεινό στ’ ατέλειωτο δρομάκι
έτσι απαλό σαν χάδι να μ’ αγγίξει
και τη σκέψη μου αγάλια να τραβήξει
στο σκοτεινό στ’ ατέλειωτο δρομάκι
Εκεί που όλες οι χαρές μου καρτερούνε
το πέρασμά μου εκείθε σιωπηλές
ωραίες ελκυστικές κι άπιαστες λες
του ονείρου τα χρυσά φτερά φορούνε
το πέρασμά μου εκείθε σιωπηλές
ωραίες ελκυστικές κι άπιαστες λες
του ονείρου τα χρυσά φτερά φορούνε
Καλώς το που ήρθε σαν την καλοσύνη
το κουρασμένο βλέμμα μου να σβήσει
και την ψυχή μου ελεύθερη ν’ αφήσει
να απλωθεί πέρα ως πέρα στη γαλήνη».
το κουρασμένο βλέμμα μου να σβήσει
και την ψυχή μου ελεύθερη ν’ αφήσει
να απλωθεί πέρα ως πέρα στη γαλήνη».
Ο Ομηρος Πουλάκης μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για μια ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου