Ο Ιγκόρ Αλεξάντροβιτς Μωυσέγεφ, γεννήθηκε στο Κίεβο, το 1906. Η οικογένειά του έζησε στο Παρίσι, μέχρι την ηλικία των 8 ετών.
Ο Μωυσέγεφ αποφοίτησε από την σχολή μπαλέτου του Θεάτρου Μπολσόι, το 1924. Χαρακτηρίστηκε ως ο μεγαλύτερος χορογράφος του εικοστού αιώνα.
Στις μοναδικές στο είδος χορογραφίες του, συνδύαζε την υψηλή τεχνική του κλασικού μπαλέτου, με την χάρη, την αυθεντικότητα, την ομορφιά και απλότητα του χορού των παραδόσεων των λαών, όχι μόνο της Σοβιετικής Ένωσης, άλλα και άλλων λαών των Βαλκανίων και της Ελλάδας και όλου του κόσμου.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ανέβασε ακροβατικές παρελάσεις στην Κόκκινη Πλατεία.
Το 1936, ο Vyacheslav Molotov, τον έθεσε επικεφαλής της νέας εταιρείας χορού, η οποία έκτοτε έγινε γνωστή, ως το Μπαλέτο Moiseyev.
Το 1967 πήρε το βραβείο Λένιν, τα έτη 1942, 1947, 1952 και 1985 πήρε τα βραβεία Στάλιν. Το 1953 ο Moiseyev ονομάστηκε Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ , το 1976 τιμήθηκε με την διάκριση του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, το 1996 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και μετάλλια της Σοβιετικής Ένωσης, της Ισπανίας και πολλές άλλες χώρες. Την ημέρα της εκατονταετηρίδας του, ο Moiseyev, έγινε ο πρώτος Ρώσος που έλαβε τον τίτλο του Τάγματος της Τιμής για την Πατρίδα, τον υψηλότερο πολιτικό τίτλο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το 2001, τιμήθηκε με το Μετάλλιο της UNESCO Μότσαρτ, για την εξαιρετική συμβολή στην παγκόσμια μουσική κουλτούρα. Πέθανε στη Μόσχα το 2007.
Το πλούσιο βιογραφικό του Moiseyev, δείχνει την δημιουργικότητα των ανθρώπων, που ζουν σε περιβάλλον, με ενδιαφέροντα για τον άνθρωπο. Όπως όλοι οι σπουδαίοι δημιουργοί, εμπνεύστηκαν και πήραν πλούσιο υλικό από την εποχή τους και από τον λαό τους και μας το παράδωσαν γενναιόδωρα, κάνοντας την ζωή μας, ποιο ενδιαφέρουσα και οδηγώντας την σκέψη και τα αισθήματά μας, σε ανώτερα δημιουργικά επίπεδα.
Δυστυχώς οι εποχές της υψηλής δημιουργικότητας και ευαισθησίας, αντικαταστάθηκαν στις σύγχρονες εποχές, από τις «μαγικές» λέξεις κλειδιά, ανταγωνιστικότητα, παγκοσμιοποίηση, κερδοφορία, δανειοκρατία, μνημόνια, υποταγή. Αντικατέστησαν την μαχητικότητα και δημιουργικότητα, από την μοιρολατρία για τον λαό και την καλοπέραση για τους ίδιους.
Η τέχνη μέσα σ’αυτό το αποκρουστικό, καταθλιπτικό, αποπνιχτικό περιβάλλον, ασφυκτιά και πεθαίνει.
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, προσπερνώντας το φυσικό ταλέντο που τους δόθηκε και αδυνατώντας να ανταποκριθούν, στις πραγματικές καλλιτεχνικές δημιουργίες, που ανοίγουν νέους δρόμους, για τους προβληματισμένους ανθρώπους, περιορίζουν τον ρόλο τους, σε εξωραϊσμό της πραγματικότητας, «ξεχνούν» τα προβλήματα του ανθρώπου και αδυνατούν να εμπνευστούν και φυσικά να εμπνεύσουν.
Ισίδωρος Νερούτσος
Αξίζει να δείτε το βίντεο
Το 1936, ο Vyacheslav Molotov, τον έθεσε επικεφαλής της νέας εταιρείας χορού, η οποία έκτοτε έγινε γνωστή, ως το Μπαλέτο Moiseyev.
Το 1967 πήρε το βραβείο Λένιν, τα έτη 1942, 1947, 1952 και 1985 πήρε τα βραβεία Στάλιν. Το 1953 ο Moiseyev ονομάστηκε Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ , το 1976 τιμήθηκε με την διάκριση του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, το 1996 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και μετάλλια της Σοβιετικής Ένωσης, της Ισπανίας και πολλές άλλες χώρες. Την ημέρα της εκατονταετηρίδας του, ο Moiseyev, έγινε ο πρώτος Ρώσος που έλαβε τον τίτλο του Τάγματος της Τιμής για την Πατρίδα, τον υψηλότερο πολιτικό τίτλο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το 2001, τιμήθηκε με το Μετάλλιο της UNESCO Μότσαρτ, για την εξαιρετική συμβολή στην παγκόσμια μουσική κουλτούρα. Πέθανε στη Μόσχα το 2007.
Το πλούσιο βιογραφικό του Moiseyev, δείχνει την δημιουργικότητα των ανθρώπων, που ζουν σε περιβάλλον, με ενδιαφέροντα για τον άνθρωπο. Όπως όλοι οι σπουδαίοι δημιουργοί, εμπνεύστηκαν και πήραν πλούσιο υλικό από την εποχή τους και από τον λαό τους και μας το παράδωσαν γενναιόδωρα, κάνοντας την ζωή μας, ποιο ενδιαφέρουσα και οδηγώντας την σκέψη και τα αισθήματά μας, σε ανώτερα δημιουργικά επίπεδα.
Δυστυχώς οι εποχές της υψηλής δημιουργικότητας και ευαισθησίας, αντικαταστάθηκαν στις σύγχρονες εποχές, από τις «μαγικές» λέξεις κλειδιά, ανταγωνιστικότητα, παγκοσμιοποίηση, κερδοφορία, δανειοκρατία, μνημόνια, υποταγή. Αντικατέστησαν την μαχητικότητα και δημιουργικότητα, από την μοιρολατρία για τον λαό και την καλοπέραση για τους ίδιους.
Η τέχνη μέσα σ’αυτό το αποκρουστικό, καταθλιπτικό, αποπνιχτικό περιβάλλον, ασφυκτιά και πεθαίνει.
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, προσπερνώντας το φυσικό ταλέντο που τους δόθηκε και αδυνατώντας να ανταποκριθούν, στις πραγματικές καλλιτεχνικές δημιουργίες, που ανοίγουν νέους δρόμους, για τους προβληματισμένους ανθρώπους, περιορίζουν τον ρόλο τους, σε εξωραϊσμό της πραγματικότητας, «ξεχνούν» τα προβλήματα του ανθρώπου και αδυνατούν να εμπνευστούν και φυσικά να εμπνεύσουν.
Ισίδωρος Νερούτσος
Αξίζει να δείτε το βίντεο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου