Θέατρο μέσα σε αυτοκίνητα στις γειτονιές μας !!!

Σε τέσσερα αυτοκίνητα με τέσσερις ηθοποιούς - οδηγούς εκτυλίσσονται τέσσερις θεατρικές ιστορίες που στο τέλος συνδέονται. Προορισμός τους; Ενα group therapy, σύμφωνα με το θεατρικό κείμενο. Σε σημεία των περιοχών Ακρόπολη - Κουκάκι - Ανω Πετράλωνα σταματούν για να αλλάξουν οι οδηγοί.
Οι θεατές - επιβάτες ξεχνούν κάθε θεατρική σύμβαση και ερμηνεύουν κι εκείνοι τον ρόλο που τους «πασάρει» ο ηθοποιός. Είναι στη δική τους ευχέρεια αν θα απαντήσουν, αν θα ανταλλάξουν απόψεις μαζί του.
Οι ηθοποιοί είναι έτοιμοι να αυτοσχεδιάσουν ανάλογα με τα σχόλια του θεατή. Παράλληλα έχουν τον νου τους στον δρόμο και στα υπόλοιπα αυτοκίνητα της παράστασης που ακολουθούν ή προηγούνται.
Τέσσερις «άστεγοι» είναι εκείνοι που κρατούν το τιμόνι. Εμπνευσμένοι από την Ελλάδα της κρίσης, της αγωνίας, της υπομονής. «Τι να την κάνω τέτοια πατρίδα», «Υπάρχει τόση βρωμιά στον κόσμο» είναι ατάκες που ακούγονται καθ' οδόν.
Ο Κρις (Γεράσιμος Πετικάρης) μένει στο αυτοκίνητό του. Η Εφορία κατέσχεσε το σπίτι του όταν ανακάλυψε τις παραβάσεις του εύπορου πατέρα του. Η Βέρα (Φλώρα Καλομοίρη) είναι μια νεαρή καθαρίστρια που κυοφορεί το παιδί του Κρις.
Η Ιουλία (Ελενα Τυρέα) είναι η επιτυχημένη ψυχολόγος που όμως βαρέθηκε να ακολουθεί τα όνειρα των γονιών της. Και ο οδηγός μισθωμένου ταξί με το παρατσούκλι «Κουρσάρος» (Δημήτρης Αγοράς) που επιθυμεί να φύγει από την Ελλάδα.
Διασχίζοντας τους δρόμους των Ανω Πετραλώνων, Σάββατο απόγευμα, η νεαρή καθαρίστρια του «Roadtrip 2», η Βέρα, ξεσπά. Νιώθει μόνη. Κυοφορεί το παιδί του Κρις κι εκείνος αδιαφορεί. Κάποτε καθάριζε το σπίτι του, τώρα πια δεν αντέχει τη βρωμιά του...
Βγάζει το κεφάλι έξω από το παράθυρο και φωνάζει: «Είμαι έγκυος από τον Κρις, τον γιο του μεγαλοτοκογλύφου». Ο κόσμος σε ταβέρνες και καφετέριες ξαφνιάζεται. Στο ράδιο παίζει δυνατά το «I will always love you» της Γουίτνεϊ Χιούστον.
«Πες τα, κοπέλα μου» ακούγεται στην Πλατεία Μερκούρη. Οδηγοί με μηχανές σταματούν... Αραγε παρατήρησε κανείς το σημείωμα στο πίσω τζάμι που ενημερώνει: «Παράσταση σε εξέλιξη». «Δεν είμαι της κοινωνικής τάξης του. Είμαι κατώτερη από αυτόν, γι' αυτό δεν με θέλει πια», λέει η Βέρα.
Αλλάζουν οι οδηγοί. Ο «Κουρσάρος» εμφανίζεται και - όπως συμβαίνει στα ταξί - ξεκινά να μιλά για την ελληνική κοινωνία, για όσα ακούει κάθε μέρα. «Ακόμα και πώς να γίνω πλούσιος, που λένε. Δεν αντέχω άλλο. Θα φύγω σε άλλη χώρα, στην Κούβα».
Η Ιουλία, σε αλλαγή κούρσας, αναρωτιέται ακούγοντας Σοστακόβιτς: «Εχετε σκεφτεί πώς είναι να ζείτε κάτι έντονο; Εγώ νιώθω ότι κάνω όσα μου επιβάλλουν ο γονείς μου».
Ολα τελειώνουν με μια έκπληξη. Το τελευταίο πράγμα που αντικρίζει ο θεατής είναι η Ακρόπολη. Αυτό επιλέχτηκε από τους συντελεστές: «Η Ιστορία μας, η Ακρόπολη μας δίνει ελπίδα να συνεχίσουμε».