(Η Αγγελική έχει μια έμεση σχέση με τις γειτονές μας, αφού είναι παντρεμένη με τον φίλο δημοσιογράφο Θοδωρή Πυλιώτη που μεγάλωσε στα Κάτω Πετράλωνα και τελείωσε το 12ο.)
Αναδημοσίευση από το protagon.gr
Πολλές φορές το μολύβι καταρρέει στο χαρτί, εκεί πού δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο από το αίμα πού κατεβαίνει ποτάμι ανάμεσα στις κάθετες γραμμές που τράβηξε ο χρόνος στο "σκασμένο" ξύλο της Σταύρωσης των εκμεταλλευομένων απ την Βαρβαρότητα των εκμεταλλευτών.
Δέντρα στην πλατεία τού 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα δεν θα ανθίσουν γιατί απ’ την σφαίρα έφυγε μακριά με τρόμο ότι ερχόταν ακόμη άνοιξη κάτω απ’ την εξάτμιση της πόλης, τα πρώτα φύλλα πού πρόλαβαν να βγουν σκόρπισαν κάτω σαν τα δόντια πού πέφτουν ή τα μαλλιά πού ασπρίζουν μέσα σ΄ ένα βράδυ γιατί το μυαλό αιχμαλωτίζεται στο "μπλόκο" πού κάνει το νέο της άδικης απόλυσης (σαν ξαφνικός θάνατος), πού ξέρει δεν θα γίνει "είδηση" ποτέ στο δελτίο των οκτώ.
Η θηλιά στο υπόγειο τού αρτοποιείου αποτύπωσε γύρω της το τελευταίο πέρασμα της σκιάς τού 45χρονου Παναγιώτη Φασουλάκη από τον Κόσμο πού ζυμώνει χρέη και απόγνωση, από έναν Κόσμο πού δεν καταλαβαίνει από την μαγιά και το προζύμι της αλληλεγγύης.
Βήματα βαριά πού αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται, καθώς κλειδώνει η πόρτα πίσω και χάνεται για πάντα το σπίτι πού γέμισε σημειώματα και ειδοποιήσεις για απλήρωτα ενοίκια, λογαριασμούς, χαράτσια και δάνεια τραπέζης και τώρα μια κουβέρτα το πεζοδρόμιο και ίδιο το ένστικτο επιβίωσης μαζί με τις γάτες και τα σκυλιά σ΄ ότι έχει πετάξει στον κάδο το "περίσσευμα" απ το τραπέζι τού γείτονα.
Κάπως έτσι πολλές φορές συμβαίνει το χέρι να μην προχωρά να γράψει, να κάνει καιρό να πιάσει μολύβι όσο και να θέλει η σκέψη μου για σένα πού ξέρεις ποτέ δεν έχει φύγει από κοντά σου, σβήνει η ματιά απ το ωστικό κύμα πού ο "πόλεμος της αγοράς" κόβει αγαπημένα πρόσωπα απ’ τα μέρη μας και κάνει ρεκόρ εισπράξεων απ’ τούς νεκρούς μας στα ταμεία του εχθρού.
Σαν να "μην πέρασε μια μέρα" απ τις 8 τού Απρίλη 2006 πού η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου απ’ την Χίο έχασε την φωνή της και εξορίσθηκε στην τετραπληγία απ την βία, τα λάθη και την ανευθυνότητα ενός ιδιωτικού φύλακα στο εργοτάξιο της ΔΕΗ της Χίου και κάποιων γιατρών τού "Σκυλίτσειου" νοσοκομείου.
Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ με μεγαλύτερη δύναμη, ξεκλειδώνει το σώμα με τα μάτια και με ένα-δύο μόνο δάχτυλα πού επιμένουν να κινούνται στέλνει μήνυμα ζωής και αξιοπρέπειας, "don΄t give up", μέχρι εμείς κι αυτή φθάσουμε στην δική μας "Ανάσταση"!
Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ, την ώρα πού συνάδελφοί της μπαίνουν καθημερινά όλο και πιο πολλοί στον "θάλαμο" της φτώχειας και της ανεργίας, την ώρα πού οι συνάδελφοί της δίνουν τον αγώνα ενάντια στους εκβιασμούς, στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, την ώρα πού το χέρι της εξουσίας στους δρόμους ξέρει μόνο μια "γραφή", αυτήν με τις βομβίδες κρότου λάμψης, τα χημικά εξόντωσης και το γκλομπ της καταστολής και τού τραμπουκισμού πού ανάμεσα στα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων της (Παναγιωτίδης, Τρίμης, Αυγερόπουλος, Μπόλαρη, Σκουμπούρης, Αλιφέρης, Τάτσης, Κίτσας, Μαζανίτης, Μανιού κα), στέρησε στις 15/6/2011 τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο από ακοή και άνοιξε το κεφάλι τού φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου στις 5/4/2012 σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, που κυριολεκτικά για μια "σπιθαμή" γλύτωσε το μοιραίο όπως και ο 31χρονος δάσκαλος Γιάννης Καυκάς, παλαιότερα, στις 11/5/2011, επίσης σε διαδήλωση.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη σημαντική, ευαίσθητη και θαυμαστή πτυχή στην 6χρονη αυτή δύσκολη πορεία της Αγγελικής πού έχει καθηλωθεί στο αμαξίδιο της αναπηρίας, ένας άνθρωπος-δρομέας ως ένας άλλος Dick Hoyt πού στα 69 του χρόνια κάνει τρίαθλο δίνοντας ζωή, κουράγιο και δύναμη στον συναθλητή πού έχει πάντα μαζί του τον 48χρονο παράλυτο γιό του Rick Hoyt. Βλέποντας κάτι απ την ιστορία τους, εκείνον θυμήθηκα, χωρίς να παραβλέπω πώς αρκετοί μοιράζονται το θάρρος και τον αγώνα του.
Ο σύντροφος της Αγγελικής, ο δημοσιογράφος Θοδωρής Πιλιώτης, ο ασταμάτητος τροχός πού 6 χρόνια ακούραστα μαζί της (και με την ευθύνη των δύο τους παιδιών) "γράφει" χιλιόμετρα κρατώντας για τιμόνι τα δικά της δάχτυλα, τρέχοντας με τα δικά της πόδια και κολυμπώντας παίρνοντας ανάσα απ την ανάσα της στα τελευταία μέτρα πού την χωρίζουν απ την ακτή της ελευθερίας!
Και μόνο ότι έχει δίπλα της έναν συν-αγωνιστή σαν τον Θοδωρή, δεν γίνεται παρά αυτόν τον "Μαραθώνιο" να τον τελειώσει με νίκη!
Αλληλεγγύη στην Αγγελική Χατζηδημητρίου και όσους/όσες δίνουν παρόμοια μαθήματα ζωής, δύναμης και αξιοπρέπειας.
* Ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Kάιν) είναι μεμονωμένο άτομο απ΄ το αναρχικό κίνημα.
Αναδημοσίευση από το protagon.gr
Πολλές φορές το μολύβι καταρρέει στο χαρτί, εκεί πού δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο από το αίμα πού κατεβαίνει ποτάμι ανάμεσα στις κάθετες γραμμές που τράβηξε ο χρόνος στο "σκασμένο" ξύλο της Σταύρωσης των εκμεταλλευομένων απ την Βαρβαρότητα των εκμεταλλευτών.
Δέντρα στην πλατεία τού 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα δεν θα ανθίσουν γιατί απ’ την σφαίρα έφυγε μακριά με τρόμο ότι ερχόταν ακόμη άνοιξη κάτω απ’ την εξάτμιση της πόλης, τα πρώτα φύλλα πού πρόλαβαν να βγουν σκόρπισαν κάτω σαν τα δόντια πού πέφτουν ή τα μαλλιά πού ασπρίζουν μέσα σ΄ ένα βράδυ γιατί το μυαλό αιχμαλωτίζεται στο "μπλόκο" πού κάνει το νέο της άδικης απόλυσης (σαν ξαφνικός θάνατος), πού ξέρει δεν θα γίνει "είδηση" ποτέ στο δελτίο των οκτώ.
Η θηλιά στο υπόγειο τού αρτοποιείου αποτύπωσε γύρω της το τελευταίο πέρασμα της σκιάς τού 45χρονου Παναγιώτη Φασουλάκη από τον Κόσμο πού ζυμώνει χρέη και απόγνωση, από έναν Κόσμο πού δεν καταλαβαίνει από την μαγιά και το προζύμι της αλληλεγγύης.
Βήματα βαριά πού αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται, καθώς κλειδώνει η πόρτα πίσω και χάνεται για πάντα το σπίτι πού γέμισε σημειώματα και ειδοποιήσεις για απλήρωτα ενοίκια, λογαριασμούς, χαράτσια και δάνεια τραπέζης και τώρα μια κουβέρτα το πεζοδρόμιο και ίδιο το ένστικτο επιβίωσης μαζί με τις γάτες και τα σκυλιά σ΄ ότι έχει πετάξει στον κάδο το "περίσσευμα" απ το τραπέζι τού γείτονα.
Κάπως έτσι πολλές φορές συμβαίνει το χέρι να μην προχωρά να γράψει, να κάνει καιρό να πιάσει μολύβι όσο και να θέλει η σκέψη μου για σένα πού ξέρεις ποτέ δεν έχει φύγει από κοντά σου, σβήνει η ματιά απ το ωστικό κύμα πού ο "πόλεμος της αγοράς" κόβει αγαπημένα πρόσωπα απ’ τα μέρη μας και κάνει ρεκόρ εισπράξεων απ’ τούς νεκρούς μας στα ταμεία του εχθρού.
Σαν να "μην πέρασε μια μέρα" απ τις 8 τού Απρίλη 2006 πού η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου απ’ την Χίο έχασε την φωνή της και εξορίσθηκε στην τετραπληγία απ την βία, τα λάθη και την ανευθυνότητα ενός ιδιωτικού φύλακα στο εργοτάξιο της ΔΕΗ της Χίου και κάποιων γιατρών τού "Σκυλίτσειου" νοσοκομείου.
Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ με μεγαλύτερη δύναμη, ξεκλειδώνει το σώμα με τα μάτια και με ένα-δύο μόνο δάχτυλα πού επιμένουν να κινούνται στέλνει μήνυμα ζωής και αξιοπρέπειας, "don΄t give up", μέχρι εμείς κι αυτή φθάσουμε στην δική μας "Ανάσταση"!
Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ, την ώρα πού συνάδελφοί της μπαίνουν καθημερινά όλο και πιο πολλοί στον "θάλαμο" της φτώχειας και της ανεργίας, την ώρα πού οι συνάδελφοί της δίνουν τον αγώνα ενάντια στους εκβιασμούς, στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, την ώρα πού το χέρι της εξουσίας στους δρόμους ξέρει μόνο μια "γραφή", αυτήν με τις βομβίδες κρότου λάμψης, τα χημικά εξόντωσης και το γκλομπ της καταστολής και τού τραμπουκισμού πού ανάμεσα στα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων της (Παναγιωτίδης, Τρίμης, Αυγερόπουλος, Μπόλαρη, Σκουμπούρης, Αλιφέρης, Τάτσης, Κίτσας, Μαζανίτης, Μανιού κα), στέρησε στις 15/6/2011 τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο από ακοή και άνοιξε το κεφάλι τού φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου στις 5/4/2012 σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, που κυριολεκτικά για μια "σπιθαμή" γλύτωσε το μοιραίο όπως και ο 31χρονος δάσκαλος Γιάννης Καυκάς, παλαιότερα, στις 11/5/2011, επίσης σε διαδήλωση.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη σημαντική, ευαίσθητη και θαυμαστή πτυχή στην 6χρονη αυτή δύσκολη πορεία της Αγγελικής πού έχει καθηλωθεί στο αμαξίδιο της αναπηρίας, ένας άνθρωπος-δρομέας ως ένας άλλος Dick Hoyt πού στα 69 του χρόνια κάνει τρίαθλο δίνοντας ζωή, κουράγιο και δύναμη στον συναθλητή πού έχει πάντα μαζί του τον 48χρονο παράλυτο γιό του Rick Hoyt. Βλέποντας κάτι απ την ιστορία τους, εκείνον θυμήθηκα, χωρίς να παραβλέπω πώς αρκετοί μοιράζονται το θάρρος και τον αγώνα του.
Ο σύντροφος της Αγγελικής, ο δημοσιογράφος Θοδωρής Πιλιώτης, ο ασταμάτητος τροχός πού 6 χρόνια ακούραστα μαζί της (και με την ευθύνη των δύο τους παιδιών) "γράφει" χιλιόμετρα κρατώντας για τιμόνι τα δικά της δάχτυλα, τρέχοντας με τα δικά της πόδια και κολυμπώντας παίρνοντας ανάσα απ την ανάσα της στα τελευταία μέτρα πού την χωρίζουν απ την ακτή της ελευθερίας!
Και μόνο ότι έχει δίπλα της έναν συν-αγωνιστή σαν τον Θοδωρή, δεν γίνεται παρά αυτόν τον "Μαραθώνιο" να τον τελειώσει με νίκη!
Αλληλεγγύη στην Αγγελική Χατζηδημητρίου και όσους/όσες δίνουν παρόμοια μαθήματα ζωής, δύναμης και αξιοπρέπειας.
* Ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Kάιν) είναι μεμονωμένο άτομο απ΄ το αναρχικό κίνημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου